ԱՇՈՒՆ է 

Եվ այնպես գունեղ`

Կարծես Սարյանն իր ներկապնակը

Շրջել է դաշտ ու սարերի վրա:

(Ասես թե նա է ներկել աշխարհը):

Քամին էլ դարձել աշնան մունետիկ,

Ձայնում, սուլում է` լսե˜ք,Աշուն է...

Զեփյուռը բարդին դարձրել է գրիչ,

Երկտող է գրում ամպի բացիկին:

Արագիլների երամով պիտի,

Ո՞վ գիտի, գուցե սիրածի՞ն ճամփի,

Չէ՞ որԱշուն է...

Դեղձենու այգում տանձենին շիկնել`

Աքլորացել է.

Իրեն թափ տալիս, թևերն է շարժում…

Ասես թառել է մի բարձր կոճղի,

Ուր որ է պիտի ծուղրուղու կանչի:

ԱյնինչԱշուն է...

…Եվ ծառերն արդեն թույլ փետուրները

Մեկ-մեկ թափում են:

Վայ նրան, ով որ քամու ճանկն ընկնի,

Գրկի մեջ առնում, փետրահան անում

Ու լկտիաբար արդարանում է`

ԱխրԱշուն է...

Տեսած հրաշքին` չքնաղ աշխարհին,

Սիրահարվել է նաև երկինքը:

Իր սերը հիմա նա բարակ մաղում

Ու ներծծվում է հողի ընդերքը…

Այդ սիրուց գոհար գարունն է ծնվում,

Ծաղկունքն է հողի արգանդից ծլում…

Բայց հիմա գունեղ, դեռ մայր

Աշուն է...