Սա էլ մենք ենք

Խմբված մարդկանց միացա այն պահին, երբ զրույցը հատել էր «Դեհ, հայ ենք, չէ՞»-ի հանգրվանը:

- Դավաճանել ու դավաճաններ ենք ունեցել,- հետևում է խոսակցությունը:

- Նախանձ ու իրար ոտքի տակ փորող,- ավելացնում է մեկ ուրիշը:

- Հարևանի լավը չկամեցող,- շարունակվում է զրույցը:

Լուռ եմ:

- Դուք այդպիսի՞ն եք, կամ ձեր մերձավոր ազգականների մեջ կա՞ն նման հայեր, ճանաչո՞ւմ եք նրանց,- դիմում եմ զրուցողներից մեկին:

- Ոչ, ի՞նչ եք ասում, ինչպես կարող է,- հետևում է պատասխանը:

- Իսկ դո՞ւք,- հարցս ուղղում եմ երկրորդին:

- Աստված մի արասցե,- գլուխը շուռ տալով պատասխանում է վերջինս:

- Գուցե դո՞ւք ունեք նման որակներ. նախանձում եք եռահարկ տուն կառուցող հարևանին, կամ շքեղ մեքենա ձեռք բերող ծանոթին,- աչքերի մեջ ուղիղ նայելով փորձում եմ պատասխան կորզել երրորդից:

Ապարդյուն:

Բարձր ու խիստ տոնով նույն հարցն ուղղում եմ բոլոր զրուցակիցներին.

Լռություն...

Ուրեմն ո՞ւմ մասին ենք խոսում, ումի՞ց բողոքում...

Այստեղ են ասում` բամբասանքը միայն բացականների մասին է:

Արտակ ԴԱՎԻԴՅԱՆ

Արդարադատության մայոր, իրավաբան