«Ամեն խավարում լույս է թաքնված»
15 տարեկան է Նարեկ Դզոյանը և իր շատ հասակակիցների նման ապագայի ծրագրեր է կազմում: Սովորում է Արտաշատի թիվ 4 ավագ դպրոցի 10-րդ դասարանի հումանիտար հոսքում և երազում է իրավաբան կամ դիվանագետ դառնալ: Բայց չի բավարարվում միայն դասերը պատրաստելով: Առաջին կարգի շախմատիստ է, բանաստեղծություններ է գրում: Սիրում է կարդալ. հատկապես Պ. Սևակի և Վ. Տերյանի պոեզիան խիստ սրտամոտ են նրան:
- Բանաստեղծություններ կարդալն ու գրելն օգնում են լիցքաթափվել, հանգստանալ, համակվել նոր հույզերով,- ասում է Նարեկը:
Հրավեր
Դե, խնդրեմ սիրելիս, համեցեք:
Ձեր սրտով սիրտը իմ մաշեցեք...
Բայց նախքան իմ հոգին ներխուժելը
Ձեր ոտքերը դրսում մաքրեցեք...
Խաղ
Ետևում թողած դարդեր ու արցունք`
Դիմացը` անդունդ,
Անհայտ գիշերին հայացքը հառած`
Շուրջբոլորը մութ,
Մարդն է սլանում միամտաբար
Այս կյանքով անգութ:
Հագին` լոկ մի զույգ դիմացկուն կոշիկ,
Սրտին` տիեզերք,
Հոգուն` ծածանվող մի դատարկ
հավերժ
Իբրև մի վերելք,
Անցյալն ու ներկան տաշած ու թրծած,
Դրած ուսերին,
Մի կույր հավատքով դեպի երազանք,
Հոգնած հույսերից,
Քայլում է նա լուռ, սպասում հպարտ
Անարդար վերջին,
Փորձում է գնալ ավելի հեռու`
Հակառակ մահին:
Սակայն անիմաստ ու փուչ ընթացքում
Նա չի հասկանում,
Որ կյանքն ու մահը լոկ խաղ են
խաղում...
* * *
Ոմանք մեռնում են հանուն արդարի,
Ոմանք` ապրում են և նրանից զատ...
Չէ՞ որ աշխարհում ամեն մի բարի,
Ամեն մի բարի չարին է ուղղված...
Եվ փոթորկահույզ ժամանակների
շանթից շլացած,
Աշխարհն արդարից խավար է
հայցում...
Լավ գիտցիր` կյանքի ամեն
խավարում,
Ամեն խավարում լույս է թաքնված...
Ոմանք ապրում են աշխարհում անմեռ,
Ոմանք մեռնում են մի կարգին
չապրած...
Ցավն ու տանջանքը տևում են
դարեր,
Երջանկությունը` ցամաք ակնթարթ...
* * *
Ոչ, հրի սրտում զեփյուռներ չկան,
Կա լոկ փոթորիկ...
Եվ այն շունչը կա, որ ցավի նման
Այրում է հոգիդ...
Ու այն տենչանքը ինքնավերացման,
Որ անխելք կյանքն է ընծայում մահին,
Զղջումից հետո սպառվում քիչ-քիչ
Ու... դառնում մոխիր...