Վահեն պարանը արդեն օղ էր կապել, կանգնել էր աթոռին, և մտքում հրաժեշտի խոսքեր էին, երբ հանկարծ հայտնվեց ջինը:
- Ինչո՞ւ,- հարցրեց:
- Առանց Նրա` չեմ կարող,- ասաց Վահեն:
Ջինը նայեց նրա հուսահատ դեմքին և ասաց.
- Ես կօգնեմ, սպասիր:
Վահեի աչքերում հույսի կայծեր շողացին:
Ջինը գնաց: Գիշերը Վահեն մնաց սպասման մեջ: Առավոտյան, երբ բացեց աչքերը, կարծես արթնացավ շքեղ երազում: Իր հյուղակը չկար. ինքը դղյակում էր: Լսվում էր դեղձանիկների երգը: Ծովի ծփանքն էր լսվում: Վեր կացավ, մոտեցավ պատուհանին, և ծովի կապույտ զովը շոյեց աչքերը: Հոգու մեջ ծփացին ծովի ալիքները: Քայլեց դեպի ծովը: Թափանցիկ կապույտում վխտում էին ոսկե ձկների վտառները: Չքնաղ էր բնությունը, աշխարհը…
Վահեն հետ դարձավ, բարձրացավ աթոռին, պարանը օղ կապեց…
- Սպասիր,- նորից հայտնվեց ջինը, և Վահեն անհույս հայացքով նայեց նրա աչքերին…
Հաջորդ առավոտ Վահեն արթնացավ լուսե հեքիաթում: Ամբողջ դղյակը դարձել էր ոսկի: Ադամանդ էր շուրջբոլորը: Արծաթ էր դարձել ծովի ավազը: Ու երգում էին նրա չորս կողմը դրախտի լուսե փերիները…
Վահեի դեմքին ժպիտ շողաց: Հեգնական ժպիտ… Եվ նորից օղ կապեց պարանը:
- Չեմ կարող,- ասաց,- հոգիս դատարկ է:
Եվ ջինը նորից նայեց աչքերին.
- Սպասիր:
Վահեն սպասեց… Տեսավ, թե ինչպես ջրից դուրս եկավ մի հավերժահարս:
- Նա քոնն է, ահա´, վայելիր նրան: Նման չքնաղ կին չեն տեսնում նույնիսկ հրեշտակները,- ասաց ջինն ու գնաց: Կինը եկավ, և մի պահ լռեց ողջ բնությունը…
Հաջորդ առավոտ հավերժահարս-փերին լույս անմեղությամբ երբ դեռ նիրհում էր կուսական անկողնում, Վահեն վեր կացավ, ոսկեհյուս պարանը օղ կապեց և կանգնեց ոսկով լի պարկին:
- Առանց Նրա` չեմ կարող,- ասաց:
Ասաց մտքո՞ւմ, թե՞ բարձրաձայն` ոչ ոք չիմացավ…
Ու միայն նրա հոգու դատարկությունը արձագանքեց.
- Առանց Նրա` չեմ կարող…