Նամակ խմբագրությանը
Հարգելի «ԱՎԱՆԳԱՐԴ»
Խնդրում եմ, եթե հնարավոր է տպագրել այս նամակը և ինձ հնարավորություն տալ իմ երախտագիտությունն ու մտորումները կիսել ձեր ընթերցողների հետ:
Միակ տղաս ծառայում է մեր երկրի Զինված ուժերում: Ապրում եմ մենակ, այրի եմ: Տասն ամիս տղայիս չէի տեսել. առողջական վիճակս թույլ չի տալիս նրան տեսակցել: Շատ էի կարոտել, էլ չէի դիմանում: Տղայիս արձակուրդ չէր հասնում, որովհետև վեց ամիս ծառայելուց հետո ստացել էր իր հասանելիք արձակուրդը: Ի՞նչ անել:
Երկար մտատանջումից հետո որոշեցի դիմել «Զինվորի մայր» հասարակական կազմակերպությանը: Ինչ մեղքս թաքցնեմ, բոլորովին հույս չունեի, թե մի բան կստացվի, բայց առաջնորդվելով «փորձը փորձանք չէ» սկզբունքով, դիմեցի տիկին Մարգարիտային: Տիկին Մարգարիտան շատ սիրալիր ընդունեց և խոստացավ օգնել: Ընդամենն ասել էի, որ շատ եմ կարոտել, էլ չեմ դիմանում. ինչ-որ պատմություն կամ պատճառ չէի հորինել: Չէի հավատում, բայց հրաշք կատարվեց, տղաս տանն է, իմ կողքին: Հրաշք կատարվեց, սակայն ամենամեծ հրաշքը մարդն է, ով ապացուցում է, որ սիրով ու բարությամբ կարելի է օգնել մարդուն, օգնել անկաշառ և անշահախնդիր: Խոնարհվում եմ նման մարդու առջև և խոսքս ուղղում եմ նրան.
- Շնորհակալ եմ, տիկին Մարգարիտա, որ Դուք կաք և հույս ու լույս եք վառում անօգնականների հոգիներում, չեք մարում հավատը մարդու նկատմամբ, ստիպում եք հավատալ հրաշքների: Եղեք առողջ, Ձեզ երկար տարիների կյանք: Աստված Ձեզ պահապան:
Ուզում եմ իմ շնորհակալական խոսքն ուղղել նաև որդուս հրամանատարական կազմին, որ բարեհոգաբար ընդառաջեց տիկին Մարգարիտայի միջնորդությանը:
Հարգանքներով` զինվորի մայր:
Չեմ ներկայանում, ավելի քան վստահ եմ, որ արտահայտում եմ բազմաթիվ մայրերի երախտագիտությունն ու խոնարհումը մարդասեր, զինվորասեր Մայրիկին: Ես բացառություն չեմ: