Գերմանիայի վարչապետի այցը Հարավային Կովկաս արժե դիտարկել տարածաշրջանում աշխարհաքաղաքական գործընթացների ընդհանուր եղելությունների շրջանակներում։
Այս դեպքում կարևոր հանգամանքն այն է, որ Գերմանիայի վարչապետը ԵՄ-ի դե ֆակտո ղեկավարն է և Հարավային Կովկասում նրա կատարած քայլերն ունեն համաեվորպական տարողունակություն։
 

Վաշինգտոն-Մոսկվա պարանաձգային մրցակցությունը վաղուց թափանցել էր տարածշրջան։ Հարաբերությունների ելևէջներին առընթեր կայուն ընթանում էր մրցակցային կամ ազդեցության գոտի պահպանել-նվաճելու գործողությունները։ Այժմ այդ պարանաձգության խաղի ընթացքում հավելյալ էներգիա ապահովելու փոխկիրառման պահին է, որ Եվրոպայի ղեկավարը ժամանում է Թբիլիսի-Երևան-Բաքու։

Ժամանման վայրերի հաջորդականությունը ունի քաղաքական օրինաչափություն։ Հայտնաբար հաջորդականությունը ճշտվել է` Եվրոպա-տվյալ երկիր համարկման հարաբերությունների կարգավիճակային հարաբերությունները նկատի ունենալով։ Այսպես. Թբիլիսի- Բրյուսել կնքվել է ընդլայնված և խոր ասոցացման համագործակցության համաձայնագիր, Բրյուսել-Երևան կնքվել է հատուկ ձևաչափի հիման վրա տնտեսական նվազ բաղադրիչով համագործակցության խոր և համապարփակ համաձայնագիր, մինչդեռ Բաքվի ուղղությամբ Բրյուսելը հայտարարել է, որ բանակցություններն ավարտել են, սակայն որևէ փաստաթուղթ չի ստորագրվել։ Բրյուսելը ոչ միայն չի ստորագրել, այլ Եվրախորհրդարանը  պայմաններ է առաջ քաշել` քննադատելով եվրոպական արժեքներին հակադրվող Բաքվի կիրառած հատկապես ներքին քաղաքականությունը։

Տարածաշրջանում Վաշինգտոն-Մոսկվա մրցակցությունում ինքնուրույն դեր վերցնելուն միտված Բեռլինի և այս դեպքում նաեւ Բրյուսելի քայլերի շարժառիթները լուսավորում է այն, որ Մերկելը Թբիլիսիում ասել է, որ Գերմանիան չի կարող
«ոչ» ասել ՌԴ-ին գազի և նավթի մատակարարման հարցում:

Նա խոսել է Ադրբեջանից գազ գնելու հնարավորության
մասին` նշելով, որ դա, իհարկե,  հնարավոր է, սակայն այդ երկրից գազի գնումն ավելի թանկ կնստի Գերմանիայի վրա: Ըստ Մերկելի` ռուսական գազն ամենամատչելին է:

Այստեղ պարզ տեսքով ասվում է, որ Գերմանիան չի ընդառաջի ռուսական տնտեսությունը բոյկոտելու պահանջին  կամ չի միանա Մոկվայի դեմ Վաշինգտոնի հայտարարած տնտեսական պատերազմին։

Բայց, միաժամանակ հակառակ նրան, որ Թբիլիսիում Մերկելը չէր օգտագործել ՌԴ-ի կողմից օկուպացված տարածքներ եզրաբանությունը, ինչ ակնկալում էր Վրաստանի պետությունը, այնուամենայնիվ, հայտարարել էր, որ 10 տարի առաջ ինքը վճռականորեն պահանջել էր դուրս բերել ռուսական զորքը և տասը տարի անց ևս կրկին աջակցում է Վրաստանի տարածքային ամբողջականությանը։

Չմիանալով ՌԴ դեմ Վաշինգտոնի հայտարարած տնտեսական բոյկոտին` Եվրոպայի ղեկավարը պահանջում է ռուսական զորքերի դուս բերումը Վրաստանից։

Թվում է, որ այս պահանջը գեթ այս պահի դրությամբ դեկլարատիվ բնույթ ունի. տասը տարի առաջ հնչած միևնույն պահանջը կրկնվում է։ Մինչդեռ ռուսական գազը տասը տարուց ի վեր շարունակում է հոսել դեպի Եվրոպա. և գեթ Թբիլիսիում կատարված հայտարարության հիման վրա` շարունակելու է հոսել։
 

Շահան ԳԱՆՏԱՀԱՐՅԱՆ
«Ազդակ» թերթի գլխավոր խմբագիր