ԱԺ-ի ապրիլի 2-ի ընտրություններից հետո  քաղաքական դաշտում մարել է օրեր առաջ մոլեգնած ակտիվությունը չենք նկատում: Տարօրինակ է, որ  ԱԺ-ի ընտրություններում պարտված ուժերը որոշել  են չմասնակցել Երևանի քաղաքապետի ընտրություններին: Հիմնական պատճառաբանությունը մեկն է՝ ընտրություններում հաղթում են ընտրակաշառքը, ֆինանսական  ու վարչական ռեսուրսները, թաղային հեղինակությունները: Եվ ամենաանընկալելին այն է, որ քաղաքական ուժերը հաղթահարել չեն կարողանում իրենց իսկ սահմանած խաղի կանոնները:

Իսկ ահա ԱԺ-ում խմբակցություն ունեցող և Սահմանադրության փոփոխության հետ հույս կապող ՀՅԴ-ն ասել է, որ իրենք պետք է վերլուծեն  ընտրություններում իրենց ցածր արդյունքները: Կուսակցությունը հավաստիացնում է, որ խորհրդարանի ընտրություններին չմասնակցելով հանդերձ՝ ուշադրության կենտրոնում կպահի Երևանի խնդիրները: Նման խոստում տալիս է նաև  ավագանու ընտրություններին չմասնակցող  ՀՎԿ-ը:   Բայց ինչպե՞ս՝ եթե քո ձայնը հնչեցնելու ամբիոնից  հրաժարվում ես: Երևի վերահսկիչի դերն ավելի պատվաբեր է պարտվողի կարգավիճակից...

Երբ մանդատի ախորժակ ունեցող և հուսախաբ եղած ուժը չի ցանկանում ռեսուրսներ ներդնել քաղաքապետի ընտրությունների համար, սա դեռ ինչ-որ կերպ հասկանալի է: Բայց տրամաբանակա՞ն է, երբ խորհրդարանում խմբակցություն ունեցող միավորն է նման հայտարարություն անում: Պատճառները, իհարկե, պարզ են:  Հասարակական հիմունքներով, էնտուզիազմի վրա հենված ոչ մի  կառույց ինտենսիվ չի աշխատում: Վկա՝ հանրային խորհուրդը, որն առիթից առիթ է միայն ոչ մեկին ոչինչ չպարտավորեցնող հայտարարություններ տարածում, հազվադեպ նիստեր գումարում:

Նույնը ավագանու պարագայում է: Երևանի փորձը ցույց տվեց, որ ավագանի կոչվածը ձևական միավոր է:  Երկրորդ պատճառը ֆինանսների բացակայությունն է: Եթե տարիներ առաջ բիզնեսմենները  բացահայտ կամ գաղտնի ֆինասնավորում էին քաղաքական որոշ ուժերի, այսօր հակառակ վիճակն է: Եվրոպաներից ու ամերիկաներից էլ փող պոկելը բոլորի խելքի բանը չէ: Բացի այդ՝ որոշ կառույցներ ու գործիչներ վաղուց խցկվել են նրանց գրպանները: Այնպես որ՝ դեպի ուրիշի գրպաններ մուտքի տոմսերը վաճառված են:

Սակայն երկրի քաղաքական համակարգից դժգոհ, բարեփոխումների անհրաժեշտությունից խոսող քաղաքական ուժերը պետք է հասկանան՝ իշխանափոխությունը սկսվում է տեղերում՝ գյուղերում, քաղաքներում համակիր-հենարաններ ձեռք բերելով: Տեղական իշխանությունը հանրության հետ կապը պահպանելու առաջին և ամենահուսալի օղակն են: Դժվա՞ր է հասկանալ կամ գիտակցել, որ ավագանու անդամներ ունեցող քաղուժերը նրանց միջոցով ուշադրության կենտրոնում կպահեն մայրաքաղաքի անթիվ խնդիրները. թեկուզ արդյունքի չհասնելով՝ պատկան մարմինների առաջ կբարձրացնեն բնակիչներին հուզող կենցաղային  խնդիրներըերը, ձեռք կբերեն ճանաչում:  Բայց այսօրվա դրությամբ միայն երեք ուժ՝ ՀՀԿ-ն, Զարուհի Փոստանջյանի «Երկիր Ծիրանի» կուսակցությունը, «Ելք» դաշինքն են հայտ ներկայացրել քաղաքապետի աթոռի համար պայքարելու:

 Ինչքան էլ ՀՀԿ-ըն  հավաստիացնի, որ հաղթելու են, միևնույն է, ըստ տեղեկությունների՝ Տարոն Մարգարյանն անհանգստանալու պատճառ ունի:

Բանն այն է, որ ԱԺ-ի ընտրություններում նա «թաքնվեց» Կարեն Կարապետյանի թիկունքում, ում  հանրության  մի ստվար հատված վստահում է: Իսկ այս անգամ հանրության վստահությունը շահելու ողջ բեռը նրա ուսերին է լինելու: Իսկ այսօրվա Երևանը բոլորովին նման չէ տեր ունեցող քաղաքի: Սրան էլ   եթե հավելենք հասարակական տրանսպորտի վիճակը, ապօրինի հողազավթումների, շինարարությունների, կանաչ տարածքների նվազման խնդիրները,  դատարաններում քաղաքապետարանի որոշումների դեմ հայցերը, կարծում ենք՝ այս ընտրությունները փորձություն կլինեն    «լավագույն» քաղաքապետի համար: