Գուրգեն Լոռեցուն ճանաչում եմ տասը տարի։ Մեր ծանոթության «հովանավորը» մեր ընդհանուր բարեկամ Հրանտ Հորիզոնն էր։

 

Պիտի նշվեր «Յանուս» արտիստական թատրոնի հոբելյանը։ Միջոցառումը կազմակերպված էր լեգենդար զորավար, Հայաստանի Ազգային հերոս Արկադի Տեր-Թադևոսյանի հյուրընկալ հարկի ներքո։ Հրավիրված էին իմ և թատրոնի բարեկամ մտավորականները, որոնց թվում էր նաև Հրանտ Հորիզոնը։ Հրանտը ճշտապահ մարդ է, միջոցառումներին գալիս է այնպես, որ չուշանա։ Նկատեցի, որ չկա ու զանգեցի։

 

- Հրանտ ջան, չե՞ս գալու...։

 

- Գալիս եմ արդեն, մի քանի րոպեից տեղում կլինեմ։ Բայց մենակ չեմ, հա։ Գուրգենի հետ եմ, ոչինչ, չէ՞,-հարցրեց Հորիզոնը։

 

- Իհարկե` ոչինչ, ես միայն ուրախ եմ, համեցեք։

 

Րոպեներ անց եկան։ 

 

- Հետաքրքիր դիմագծեր ունես,- ասաց Գուրգենը և ավելացրեց,- կնկարեմ քեզ։

 

Հաճելիորեն զարմացած էի։ Այդ ժամանակ բեղերով էի ու, կեսկատակ ասացի,- բայց երևի թե բեղերս սափրեմ՝ նոր։

 

- Սափրիր, եթե ուզում ես, ես հետին թվով կնկարեմ,- պատասխանեց Գուրգենը։ 

 

Ժպտացի...

 

Այսքան տարիներ են անցել, մեր բարեկամությունը և ջերմ հուշերը մնացել են։ Գուրգենից նվեր ստացա։ «Երգիծում են Հրանտ Հորիզոնը և Գուրգեն Լոռեցին» գիրքը։ Բացեցի, տեսնեմ չի մոռացել անգամ՝ ընծայագրել է. «Մխիթար Մոս-Մուշեղյանին՝ գրի, գրքի նվիրյալին, մեղվի նման հոգևորը արարողին։ Մխիթարանքներով Գ. Լոռեցի 7.12.2021թ.»։

 

Մխիթարված ու ստացած նվերով ուրախ շարունակեցի թերթել։ Կարդում եմ ու ժպտում։ Հա, հենց` ժպտում։ Ժպիտը կարևոր բան է, ժպիտը պոռթկում չէ, ինչպես ծիծաղը...։ Դա հոգեվիճակ է, որին հասցնելը հեշտ գործ չի։ Ես, որպես մարդ, որ արտիստ է եղել բեմում և երգիծաբան՝ թատերագրական ժանրում, գիտեմ ժպիտի և ժպիտ պարգևողի արժեքն ու նշանակությունը։ Չգիտեմ, հեշտ է դա տրվում Գուրգեն Լոռեցուն, թե՝ ոչ, դա նա կիմանա, բայց ես հաստատ գիտեմ, որ դա նրա վրա «էժան» չի նստում։ Գուրգեն Լոռեցուն հաջողվում է ժպիտ պարգևել և՛ երգիծանքով, և՛ ծաղրանկարներով։ Ի դեպ, ես նույնպես «ծաղրի» եմ ենթարկվել, այն էլ մի քանի անգամ, տարբեր կերպերով, անգամ՝ բեղերով, ինչի կապակցությամբ ուրախ եմ։ Բայց սա ամենը չէ, որ կարելի է, և կուզեմ ասել Գ. Լոռեցու մասին։ 

 

Կա առնվազն երկու կարողություն ևս, որ ամբողջացնում է Գուրգեն Լոռեցի արվեստագետ-մտավորականի դիմագիծը։ Առաջինը նրա պոեզիան է, որը շատ եմ հավանում և՛ որպես սոսկ ընթերցող, և՛ որպես «Հասկեր» համահեղինակային ժողովածուի (որում ներկայացված է Գուրգենի պոեզիայից մի քանի նմուշ) գլխավոր խմբագիր։ Երկրորդը, դա նրա մագնիսականությունն է։ Ապշել կարելի է, այդ ինչպե՞ս է նրան հաջողվում իրար կապել տարբեր ոլորտների արվեստագետ բարեկամներին ու դառնալ բարեկամության էպիկենտրոնը։ Հոգատար է՝ այսինչը խնդիր ունի, այնինչը կարող է լուծել, իսկույն կդիմի։ Այսինչը գիրք է գրել, այնինչը հիանալի կխմբագրի, իսկույն դիմում է... 

 

Գուրգենը... Նա միասնության կամուրջ է, լավ ընկերոջ խորհրդանիշ։ Լոռեցիները շատ են, Գուրգենները՝ նույնպես, բայց Գուրգեն Լոռեցին եզակիներից է մեր իրականության մեջ։

 

Թող, որ Գուրգենը շարունակի բոլորիս ժպիտ պարգևել դեռ երկա՜ր-երկար տարիներ, բայց չմոռանա նաև զբաղվել պոեզիայով, քանի որ նրա պոետիկ խոսքը անպաճույճ է ու անկեղծ...

 

Մխիթար ՄՈՍ-ՄՈՒՇԵՂՅԱՆ

«Յանուս» արտիստական թատրոնի հիմնադիր, 

ԿՀԳՄ  և ԵՀՄ անդամ, 

բեմադրիչ, դրամատուրգ