Ամառային քաղաքական անդորրը, ինչպես միշտ, հարաբերական է: Կասկածից վեր է, որ ներկայիս սեզոնային խաղաղությանը առաջիկա շաբաթներին ու ամիսներին փոխարինելու է իրադարձություններով հարուստ ներքաղաքական ակտիվությունը:

Մեթյու Բրայզան, պարզվում է, ադրբեջանցիների էլ «աչքի լույսը» չէ: Մոսկովյան վերջին հարցազրույցներից մեկն, ակներևորեն, խորապես հիասթափեցրել են մեր հարևան հանրապետության լրատվամիջոցներին` նույնիսկ անձամբ նրանից լսելով` «այսօր մենք ճանաչում ենք Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը» խոստովանությունը:

համոզված է Հայաստանի Քաղաքագետների միության նախագահ Հմայակ Հովհաննիսյանը Ս.թ. օգոստոսի 5-ի լույս 6-ի գիշերը երևանամերձ Առինջ գյուղում տեղի ունեցած ռուս սպա Դմիտրի Երմոլովի սպանությունը ցնցեց շատերին: «Ջավախք-ինֆո»-ին տրված հարցազրույ ցում կատարվածը մեկնաբանում է Հմայակ Հովհաննիսյանը:

Խորհրդարանական ընտրություններում պարտություն կրելուց հետո ընդդիմադիր շատ ուժերի ներկայացուցիչներ մերթ ընդ մերթ ասուլիսներում են փորձում ներկայացնել իրենց վերաբերմունքը և նախապատրաստությունը Նախագահի ընտրություններին: «Ազգային միաբանությունը» լռում է. թերևս` նաև այն պատճառով, որ տիրապետում է` ինչպես ժամանակին արտահայտվելու, այնպես էլ ժամանակին լռելու մարտավարությանը:

Որքան մոտենում են Նախագահի ընտրությունները, այնքան «փարթամանում է ապագա արքայազնների ինքնաներկայացման շքերթը»:

«Մենք սփոփում ենք մեզ մեր պետության տարածքային ամբողջականության ճանաչման վերաբերյալ տարբեր երկրների հայտարարություններով եւ շարունակում անառարկայական բանակցություններ վարել»,- «Դեյ.ազ»-ին տված իր հարցազրույցում նշել է ադրբեջանցի քաղաքագետ Վաֆա Գուլուզադեն:

ԵՐԵԿ ԿԻԵՎՈՒՄ ԴԱՏԱՐԱՆԸ ՔՆՆՈՒՄ ԷՐ ՅՈՒ. ՏԻՄՈՇԵՆԿՈՅԻ ՀԱՅՑՆ` ԸՆԴԴԵՄ ՈՒԿՐԱԻՆԱՅԻ ԿԸՀ-Ի Ուկրաինայում մեկնարկել է նախընտրական քարոզարշավը: ԿԸՀ սկսել է մասնակիցների գրանցումը:

Իտալիայի ոստիկանությունը խափանել է ռուսական զենքի ապօրինի մատակարարումը Իրաք Խոսքն ավելի քան 40 մլն արժողության 100.000 միավոր հրազենի մասին է: Ձերբակալված է 4 մարդ:

Պաշտոնական Բաքուն չի հրաժարվում Հայաստանի հետ գերիների փոխանակումից: Այս մասին հայտարարել է Ադրբեջանի փոխարտգործնախարար Արազ Ազիմովը:

Ավտոմեքենաների շարասյունը հռնդյունով առաջ էր շարժվում£ Մայրուղին ձգվում էր դեպի հանդիպակաց բլուրները£ Ոլորապտույտ կեռմաններով շարասյունը բարձրանում էր ու բարձրանում£ Ավտոբուսների ներսում, միևնույն դանդաղ ընթացքից խաղաղ մի նինջ էր իջել£ Համատարած լռությունը երբեմն խախտվում էր, երբ ճանապարհի կարճատև վայրէջքներից հետո ավտոմեքենաները պատրաստվում էին վերելքի£ Ձորերը լցվում էին դեպի վեր բարձրացող ավտոմեքենաների շարժիչների հռնդյունով£ Ասես ցերեկվա ձորերով հոսող գետերը գիշերով հակառակ ուղղությամբ էին հոսում` հոսում էին դեպի ձորն ի վեր£ Առաջին ավտոբուսի մեջ, վարորդի կողքի նստարանին նստած կապիտան Մուրադյանը լուռ հետևում էր ընթացքին£ Երբեմն նա կարճ զրույցներ էր փոխանակում վարորդ Սերոբի հետ` սեփական նինջը ցրելու և վարորդին սթափ պահելու նպատակով£ ¬ Վարպե°տ Սերոբ, քանի՞ երեխա ունես£ ¬ Մեկ դուստր ունեմ,¬ ծխախոտի գլանակը վառելով,¬ նա շուտով 10-ը տարեկան կդառնա£ ¬ Աստված պահի, բայց ինչո՞ւ` մեկը£ ¬ Մեր տոհի մեջ միայն ե°ս եմ, որ մեկն ունեմ£ ¬ Տատս ասում էր, որ մարդը ամենաքիչը յոթ որդի պիտի ունենա£ Երբ ընկերս մի օր ասաց, թե` մի երեխա ունի, տատս զարմացավ. ¬ Բալա° ջան, կյանքը մեծ ճանապարհ է, ու մարդը մի կտոր հացով ճանապարհ դուրս չի գա£ Մեր մեծերի օրհնանքը միշտ եղել է` «Ծլես, ծաղկես, յոթ որդով սեղան նստես», բա°, բալա ջան£ ¬ Տատի, բա դո՞ւ ինչու յոթ որդի չունեցար£ Տատս տխրեց մի պահ, ապա հառաչելով ասաց. ¬ Ամուսինս` բիթլիսեցի Մուրադի կրտսեր տղան` Գառնիկը, եթե պատերազմ չգնար, չորսի տեղ յոթի°ց էլ ավել երեխաներ կունենայինք… թուրքի վիզը կոտրվի, թուրքի զուլումից ամուսնուս մեծ գերդաստանից միայն կեսրայրս` իր երեք տղաների հետ փրկվեց£ Չորս տղա ունեցա£ Նորից պատերազմ… Ամուսինս, ամենափոքր որդուս` երեք ամսական Խաչատուրիս գրկիս թողած, պատերազմ գնաց ու մինչև օրս էլ չկա£ Ո°չ սև թուղթ եկավ, ո°չ էլ ինքը վերադարձավ, էլ որտեղի՞ց երեխա ունենայի… Սարսափելի ծանր տարիներ էին£ Կորցրեցի հինգ տարեկան Ալֆրեդիս£ Հիվանդությունը, սովն ու խառնակչությունը մշտապես մեր ուղեկիցն էին£ Կեսրայրիս ձերբակալեցին, իբր թե հակահեղափոխական է£ Խե¯ղճ Մուրադ Վարդապետյան, տուն, տեղ, ազգություն կորցրած` իր Էրգրի կարոտի զոհը դարձավ, անմե°ղ զոհ£ Անօգնական, մեն¬մենակ, միայն Աստված գիտի, թե ինչ զրկանքների գնով կարողացա պահել երեք որդիներիս, փա¯ռք Աստծո, ամուսնուս տոհմը չկորավ£ Տատս կենդանի սուրբ էր, ո¯նց էր կարողացել այդքան դժբախտությունների, դժվարությունների միջով անցնել և մնալ այդքան անչար, այդքան բարի£ ¬ Մեր տատերը բոլորն էլ ճակատագրով իրար նման են, ուզում են շատ երեխաներ ունենալ,¬ մեքենայի ընթացքը ավելացնելով ասաց Սերոբը և ապա ավելացրեց. ¬ Ողորմած տատս ինձ հորդորում էր, որ կնոջիցս բաժանվեմ, ասում էր. «Կինդ չբեր է», ասես դստերս իր հոր տանից էր բերել£ Կինս լույսի կտոր է, առանց նրան, ոնց որ երկիրն առանց արևի£ Երբ դստերս ունեցա, կինս մահից հազիվ փրկվեց£ Ծանր վիրահատությունից հետո այլևս անհնար էր երեխա ունենալ£ Փա°ռք Աստծո, կնոջս և դստերս հետ երջանիկ եմ£ Մուրադյան ջան, տանից դուրս չեկած` կարոտում եմ նրանց, ի°նչ անեմ, ես էլ այսպիսին եմ,¬ ավելացրեց Սերոբը£¬ Ամեն ինչ կանեմ, որ նրանք երջանիկ լինեն£ ¬ Վարպետ Սերոբ,¬ հետևի նստարանից նրանց խոսակցությունն էր լուռ ունկնդրում Աշոտը, որը սև, թավ բեղեր ուներ, ծիծաղը աչքերում` բեղերը ոլորելով, կես կատակ, կես լուրջ շարունակեց,¬ բա կնո°ջն էլ մարդ կկարոտի՞£ Սիրուհին լինի` ուրիշ բան£ Մեկը, որ միշտ աչքիդ դեմ է, էլ ինչ կարոտել£ Սերոբ ջան, քեզ խորհուրդ կտամ, ինչպես ասում են, «ավել պատառը աչք չի հանի», մի սիրուհի գտի, գուցե մի տղա ունենաս ու էդ տղան, եթե աշխարհը կործանումից չփրկի, գոնե ազգիդ մի զինվոր կդառնա, ու տոհմդ էլ կշարունակվի£ ¬ Թու, ես քո մարդ ասողի,¬ հազիվ իրեն զսպեց Սերոբը,¬ անպետք բեղլու,¬ քթի տակ ասելով` ոտքը ամուր սեղմեց ընթացքն արագացնող ոտնակին£ Եթե Աշոտը սովորական ուղևոր լիներ, հաստատ կիջեցներ ավտոմեքենայից:

Զորամասի հրամանատար, փոխգնդապետ Գրիգոր ԽԱՉԱՏՈՒՐՈՎԸ սակավախոս է, ինքնամփոփ, ջանքեր են պետք նրան զրույցի տրամադրելու համար: Միևնույն ժամանակ զարմացնում է հրամանատարի անկեղծությունն ու իրերն իրենց անուններով կոչելու պատրաստակամությունը:

Երաժշտական դպրոցներն արդեն քանի տարի է` տուրուտապի մեջ են` աշակերտ չկա, դիմո°ղ չկա: Իսկ դրա վերջը կրթական հաստատության փակվելն է, գիտենք:

Օգոստոս է. ամռան ամենաթեժ ամիսը, երբ ասֆալտը ուղղակի հալչում է ոտքերիդ տակ: Օգոստոսյան տապից շատերը «փախչում» են Սևան, Հանքավան, Ծաղկաձոր… ով` որտեղ պատահի:

Ժողովրդավարությունը, ազատականությունն առաջին հերթին օրինապահություն ու բարոյականություն են պահանջում: Առանց այս երկուսի` շուկայական հարաբերությունները, որոնցով առաջնորդվում ու ապրում է ողջ քաղաքակիրթ աշխարհը, կարող են շատ արագ վերածվել բազարաչարչիականի, ինչպես, ցավոք, հաճախ պատահում է մեզանում:

1. Աշուն, հետմիջօրե, ապազգային ծերանոց... Երևի թե աշխարհիս երեսին գոյություն ունեցող ամենատխուր վայրերը մանկատներն ու ծերանոցներն են` նորածին և երկրային կեցության վերջնագծին հասած մարդ արարածի լքվածության անփառունակ խարանը կրող օթևանները£ Առաջինի «բնակիչները», իրենց վիճակին անգիտակ, հրաշքով կարող են նորափթիթ կյանքում ինչ¬ինչ հետաքրքրություններ, փոքր ուրախություններ գտնել£ Մինչդեռ մահվան շեմին հասած տարեցները, մտքի սթափությունն ու մարմնի տոկունությունը կորցրած լինելով, վաղվա օրվա նկատմամբ միանգամայն անտարբեր, մի կոնկրետ սպասումով են մթնեցնում իրենց բաժին մնացած անցնող օրերը` մահվան հրեշտակի գալստյան… Անպատմելի մի ողբերգություն` ծնված ունայնությունից£ Գրականության մեջ, թատրոնում ու կինոյում բազմիցս արծարծված, ըստ էության հավերժական թեմա£ Ի՞նչ մոտեցում է հանդես բերում պոլսահայ թատերագիր Արման Վարդանյանը իր 13 թատերախաղերի պսակներից համարվող «Ախացել»-ում (1996)£ Ապազգային ծերանոցի աշնանային հետմիջօրեն իմաստավորվում է «գունավոր անցյալ» ունեցած Ոստանիկ Ոսկանյանին հոգեզավակի` Կարինեի այցելությամբ. ուրիշ լուսավոր շող հազիվ թե կարելի լիներ գտնել դրսի աշխարհից իր կեցության կարգավիճակով (օրենքներով) իսպառ կտրված, հոգեսպան, անհյուրընկալ միապաղաղության դատապարտված տարեց մտավորականի համար, ով մի հարկի տակ հավաքված խենթերի, հետսամիտների մեջ նույնիսկ հարմար զրուցակից ունենալուց է զրկված£ Եվ ծայր է առնում Ոստանիկի ու Կարինեի զրույցը, շուտով հագենում անցնող կյանքի մասին խոհերով` հեռանալով բուն կենսական բնութագրական բովանդակությունից, մեջընդմիջվելով նույն հարկի տակ պատսպարված Տաթևիկի ու Շնորհիկի («Մեկը անուշ, մյուսը` կծու հիմարների մեջն է») նյարդայնացնող ներկայությամբ. ամենքն են կարոտ իրենց զբաղեցնող զրուցակցի£ Ամբողջ էջեր լցնող դատողություններից մասնակի կոնկրետանում են միայն Ոստանիկի ու Կարինեի մարդկային նկարագրերը£ Շնորհիկի ու Տաթևիկի անձնական երջանկության ձախողման դրաման այդպես էլ չի հստակվում միօրինակ դատողություններից կցկտուր սպրդող շտրիխներով£ Անարդարացիորեն ծաղրվում, ֆարսի է հանգեցվում այս տարաբախտ կանանց անթաքույց, որոշ առումով բնազդային ձգտումը` չապրված կանացի ուրախությունների սփոփիչ պատրանքը հյուսել Ոստանիկի անձի շուրջ£ Հանդուրժեր Արման Վարդանյանը այդ երևութական մխիթարութ յունը` պիեսը անհամեմատ գրավիչ կդառնար, փոքր¬ինչ կթոթափվեր աստիճանաբար ծայրահեղության հասնող հոռետեսությունից£ Նույնիսկ ամենակարճատև երջանկությունը կարող էր պարգևել այս կանանց մի ամբողջ երջանիկ, սիրաշեն կյանքի հուսադրող պատրանքը£ Վարդանյանը գերադասում է սրել իր դատողությունների ընդհանրացնող ուժը£ Դրանց մի մասը հնչեցնելով մանկուց հիմարի համարում ունեցող Շնորհիկի շուրթերից` մոռանում, որ այդպիսով արժեզրկում է ըստ էության իր սեփական կենսահայեցումների լրջությունը£ Ասենք, Վարդանյանի գլխավոր խոսափող Ոստանիկը նույնպես զերծ չի անառողջ տարօրինակություններից£ Ոչ միայն ծերության բերումով («Դեռ առանձին դուն քու հետ կը խօսի՞ս»,¬ հարցնում է Կարինեն£ «Բնական է, նախկինեն ավելին»…)£ Հասուն տարիքում տարվելով գրականությամբ (առաջին` «Թոխորը» պիեսը գրել է 1977¬ին)` 77-ամյա թատերագիրը փաստորեն տուրք է տվել իրենում կուտակված ասելիքը թղթին հանձնելու պահանջին£ Նրա գործերը, իրականում, երևակայության, մտքի քմահաճ խաղեր են` խարսխված սեփական հարուստ կենսափիլիսոփայության, ինտելեկտի վրա, զուրկ հստակ կերպարայնությունից, հարցադրումներից, կոնֆլիկտից ու հանգուցալուծումից, գործողությունից… Դատողություններ, դատողություններ, դատողություններ… Անկումային գրական գրեթե բոլոր ուղղությունների շաղախով ծեփված խոսքեր£ Իր որդեգրած հավատամքին համահունչ, «Խոսքը ինքնին արդեն ամենեն մեծ շարժումն է»£ …«Հայաստանի տարին Ֆրանսիայում» ծրագրի շրջանակներում «Alfortville» մշակութային սրահում սունդուկյանցիները ներկայացրեցին «Ախացել»-ի («Հավերժի կղզին») իրենց բեմավորումը` նշանավորելով Թատրոնի միջազգային օրը ջերմ ընդունելության արժանացած բարձրարվեստ ներկայացմամբ:

Վեց տասնամյակ է անցել մինչ օրս անհայտ մնացած չարագործի նյութած, որպես «ստալինյան ռեպրեսիաներ» հրամցվող, մահախորշակ տարիներից: Շինծու մեղադրանքներով հանիրավի հալածվեցին «կարմիր ապագայի» հավատավորներից շատերը:

Երեք երկրների ժողովրդական արտիստուհի Սոֆիա Ռոտարուն աղմկոտ տոնակատարությունների սիրահար չէ: Սիրելի ամուսնու` Անատոլի Եվդոկիմենկոյի մահից հետո իր ծննդյան օրը նշում էր միայն նեղ ընտանեկան միջավայրում որդու` Ռուսլանի, հարսի` Սվետլանայի ու թոռների` Տոլիկի ու Սոնեչկայի հետ:

Կար ժամանակ, որ տակավին պատանի Ֆիլյան Ալլա Պուգաչովայի մոլեռանդ երկրպագուների հետ թրև էր գալիս աշխարհահռչակ աստղի դռների մոտ` սպասելով նրա հայտնվելուն: Հիմա Ֆիլիպը հասունացել է և հիմարություններ չի անում: